عشق من بی نهایتی است مطلق...

می‌شود گفت، با صفای جانهر کجا، از سرور، بنیادی‌ست؟می‌شود با هوای دل، حس کردسینه سرشارِ آبِ آزادی‌ست؟کاش می‌شد؛ نمی‌شود؛ امّاوقتی احساسِ جانِ شورش‌زامملو است از، سرایشِ غم‌هابی‌قرار از، جفای بیدادی‌ستظلمِ بی‌حد، تمامِ دنیا راکرده تاراج و رفته از هر جاالتهابی که می‌سروده، ازحسّ نابی که محوِ فریادی‌ستاز رگِ خوابِ چشمه‌ی رویارفته نابِ جنونِ ناپیداخوابِ شیرینِ عاطفه، هر دمدر پیِ پلک‌های فرهادی‌سترفته از خاطرِ نهان، شادینیست در پیکرِ جهان، شادینیست در جامِ آسمان، شادیگرچه رقصِ بهار و خردادی‌سترفته آری، چو شورشِ آتشاز دلِ خاکِ سینه‌ی سرکشآبِ احساسِ آرزو؛ بی‌شکخانه‌ی دل، چو نقشِ بر بادی‌ستشورِ رویای این زنِ تنهاکاش چونان شقایقی زیباسرخ می‌ماند و با تبی گیرامی‌سرود از، دلی که مردادی‌ستدفترِ خاطره، کنون داردمی‌نویسد: دلم جنون دارددخترِ عاطفه، اَمردادی‌ستپس چرا مرده در غمِ شادی‌ستشاعر: زهرا حکیمی بافقی (الهه‌ی حساس) عشق من بی نهایتی است مطلق......

بغضی نهفته، در سراپای نهانمانگار کن، تنهاترین والِ جهانماز بس کسی درکم نکرده، هیچ‌گاهیدل را میانِ آبِ غم‌ها می‌جهانم#زهرا_حکیمی_بافقی (الف_احساس) عشق من بی نهایتی است مطلق......

نم نمک، آمده‌ای، سوی دلم، با دلِ خود

تا کنی بسترِ احساسِ مرا، منزلِ خود

شور بخشید دلت، بر دلِ من؛ «بانمکم!»

کرده بزمِ دلِ من را، دلِ «تو» محفلِ خود

زهرا حکیمی بافقی
کتاب دل‌گویه‌های بانوی احساس

عشق من بی نهایتی است مطلق......